Evidence-based werken met gedetineerden: waarom eigenlijk niet?
30 september 2011
Vanop afstand bekeken lijkt de vraag naar de waarde of het nut van ‘evidence-based’ werken, in gevangenissen bv., een wat absurde vraag. We vragen aan onze garagist niet of hij het nuttig of waardevol vindt om de auto te herstellen a.d.h.v. wat hij weet over auto’s. Meer, we hebben de onuitgesproken verwachting dat hij er alles (of op zijn minst heel erg veel) over weet en zijn werk hierdoor laat leiden. We vragen het evenmin aan onze huisarts wanneer we met een zieke dochter langskomen—we rekenen er op dat hij deskundig is en zijn interventies hierdoor laat leiden. We vragen natuurlijk ook dat beiden vriendelijk en beleefd zijn, ons niet meer aanrekenen dan nodig en het ons laten weten wanneer ze het niet weten, enz… Maar dit alles zou ons gestolen kunnen worden indien de garagist mijn auto niet of slecht herstelt of als de huisarts mijn dochter fout behandelt.
Van dichterbij bekeken lijkt het antwoord op deze vraag echter veel minder evident te zijn. De term ‘evidence-based’ is in staat hevige emoties op te wekken, maar ook aanleiding te zijn tot veel publicaties die grote vrees t.a.v. op kennis gebaseerd handelen verwoorden. Stilstaan bij evidence-based werken met gedetineerden kan daarmee niet anders dan ook ingaan op de ervaren risico’s (en op argumenten die ten gronde soms impliceren dat evidence-based werken niét hoort).
Reacties worden gemodereerd. Onaanvaardbare inhoud wordt niet gepubliceerd.
